🐨 Sprzedaż Wierzytelności Przez Bank Do Funduszu Sekurytyzacyjnego

Wierzytelności Funduszu z tytułu wykupu obligacji oraz spłaty pożyczek są zabezpieczone zastawem rejestrowym na portfelu pożyczek udzielonych przez spółki celowe. Głównym źródłem wyników Funduszu są odsetki otrzymywane od spółek celowych z tytułu obligacji i pożyczek. Fundusz prowadzi działalność inwestycyjną od 7 lat.

Ten tekst przeczytasz w 1 minutę Do obrotu prawnego weszła więc tzw. milcząca interpretacja, uznająca stanowisko banku za poprawne. / ShutterStock Wynagrodzenie za nabycie wierzytelności, które płaci bankowi fundusz sekurytyzacyjny, nie jest przychodem dla banku – orzekł NSA. Sprawa dotyczyła banku, który po nieskutecznej egzekucji swoich należności odpisał wierzytelności jako nieściągalne i zaliczył do kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 i ust. 2 ustawy o CIT. Następnie chciał sprzedać część wierzytelności funduszowi sekurytyzacyjnemu. Spytał dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, czy otrzymane w zamian wynagrodzenie będzie dla niego przychodem. Nie uzyskał jednak interpretacji w ustawowym, trzymiesięcznym terminie. Do obrotu prawnego weszła więc tzw. milcząca interpretacja, uznająca stanowisko banku za poprawne. Wynikało z niego, że sprzedaż wierzytelności kredytowych funduszowi nie jest dla banku przychodem, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy o CIT. Przychód nie powstaje również dlatego, że wynagrodzenie nie jest skutkiem spłaty wierzytelności, tylko innej czynności dokonanej w wyniku braku takiej spłaty. Minister finansów zmienił jednak tę interpretację. Przypomniał, że zasadniczo udzielenie przez bank kredytu (pożyczki) nie jest kosztem uzyskania przychodów, a ich spłata nie jest przychodem podatkowym (art. 12 ust. 4 pkt 1 Przy sekurytyzacji kredytów (pożyczek) zostają one spłacone przez fundusz sekurytyzacyjny. Dlatego przychód nie powstaje tu na innej podstawie – art. 12 ust. 1 pkt 15 lit. c tiret pierwsze – do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). Co innego jednak, gdy podatnik odpisał wierzytelności jako nieściągalne i zaliczył je do kosztów uzyskania przychodów, a następnie sprzedał – stwierdził minister. Uznał, że w takiej sytuacji bank otrzymuje zwrot kredytu (pożyczki) od funduszu sekurytyzacyjnego, a nie od kredytobiorcy (pożyczkobiorcy). Zdaniem ministra operacja ta nie jest neutralna podatkowo. W efekcie wynagrodzenie banku ze zbycia kredytów (pożyczek), traktowanych jako zwrócone spłaty kredytów (pożyczek) uprzednio zaliczonych do kosztów podatkowych, jest przychodem – stwierdził minister. Nie zgodziły się z tym sądy. Uznały, że do przychodów nie zalicza się kwoty, jaką fundusz sekurytyzacyjny płaci bankowi za wierzytelności z tytułu kredytów odpisanych jako nieściągalne i zaliczonych do kosztów – do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). Uzasadniając wyrok NSA, sędzia Grażyna Nasierowska dodała, że minister błędnie uznał, że fundusz sekurytyzacyjny zwraca wierzytelności. Jest wręcz przeciwnie – nabywa je, płacąc za nie określoną cenę. Bank z kolei je sprzedaje. Zwrot wierzytelności dotyczy natomiast kredytobiorcy. Wynagrodzenie za wierzytelności nie jest przychodem banku. orzecznictwo Wyrok NSA z 15 listopada 2018 r., sygn. akt II FSK 3421/16. Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję Zobacz więcej Przejdź do strony głównej

Ewidencja księgowa zakupu i sprzedaży wierzytelności. w ramach działalności gospodarczej. Zakup wierzytelności w ramach prowadzonej przez jednostkę działalności gospodarczej ujmuje się w księgach rachunkowych na koncie 24 "Pozostałe rozrachunki" - z wyodrębnieniem w ewidencji analitycznej rozrachunku z jej sprzedawcą oraz z

Zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami funduszu sekurytyzacyjnego przez podmiot inny niż towarzystwo wymaga uzyskania przez ten podmiot zezwolenia Komisji. Zezwolenie na zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami oznacza także zezwolenie na zarządzanie pulą wierzytelności. Zezwolenie jest udzielane na wniosek. Wyżej wymieniony podmiot jest obowiązany prowadzić działalność w zakresie zarządzania sekurytyzowanymi wierzytelnościami z zachowaniem zasad uczciwego obrotu oraz w sposób należycie zabezpieczający interesy uczestników funduszu sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami o funduszach inwestycyjnych przewiduje dwa rodzaje funduszy sekurytyzacyjnych:a) standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny;b) niestandaryzowany fundusz również: Fundusze inwestycyjne sekurytyzacyjne - poradnik Księgi rachunkoweKsięgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach również serwis: Umowy Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.

^{Do pozwu dołączył wprawdzie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, jednakże powyższe dokumenty nie dają podstaw do ustalenia skuteczności dokonanej cesji wierzytelności w wysokości dochodzonej w niniejszym postępowaniu.}

Definicja Czy sprzedaż wierzytelności własnych poprzez Bank funduszowi sekurytyzacyjnemu podlega w słowniku Definicja sprawy: 1472/SPC/436-11/06/PM Data sprawy: 2006-06-22 Inne pisma o sprawach: postanowienie w sprawie interpretacji Zastosowanie w sprawach: Definicja Wierzytelność 235. Co znaczy: Z przedstawionego sytuacji obecnej wynika, iż Bank ma zamierzenie dokonywać transakcji opierających na sprzedaży własnych wierzytelności funduszowi sekurytyzacyjnemu. Przedmiotowe wierzytelności pochodzą z własnego portfela kredytowego, które przysługują Bankowi w relacji do kredytobiorców. Podmiot zwraca się z zapytaniem dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności zbycia poprzez Bank własnych wierzytelności na rzecz funduszu stoi na stanowisku, iż sprzedaż wierzytelności własnych podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, bo sprzedaż praw majątkowych znajduje się w katalogu czynności opodatkowanych tym podatkiem ustalonych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności tut. Urzędu podziela stanowisko Banku i tłumaczy:W przedmiotowym przypadku ważne znaczenie mają sprawy opodatkowania transakcji podatkiem od tow. i usł., bo odpowiednio z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia (Dz. U. Nr 41 z 2005 r. poz. 399 ze zm.) o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu nie podlegają czynności cywilnoprawne, jeśli co najmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od tow. i usł. albo jest z niego zwolniona, z wyjątkiem umów sprzedaży i wymiany zwolnionych z podatku od tow. i usł., których obiektem są nieruchomości albo ich części lub prawa użytkowania przedstawionym poprzez Spółkę stanie obecnym dojdzie do zbycia wierzytelności własnych. Powyższe umowy, odpowiednio z postanowieniem Naczelnika tut. Urzędu z dnia nr 1472/RPP1/443-336/06/AW nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od tow. i usł..przez wzgląd na faktem, że wyłączenie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będzie miało w danym przypadku wykorzystania, przedmiotowe umowy sprzedaży wierzytelności własnych będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych odpowiednio z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności opodatkowania jest wartość rynkowa prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienione ustawy), kwota podatku wynosi 1% (art. 7 ust. 1 pkt 1 wyżej wymienione ustawy).wymóg zapłaty podatku i złożenia deklaracji PCC-1 ciąży solidarnie na stronach czynności cywilnoprawnej i winien być spełniony w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy

Wynikający z zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego zakaz wypłat z tego rachunku nie dotyczy bieżących wypłat na wynagrodzenie za pracę wraz z podatkami i innymi ciężarami ustawowymi oraz na zasądzone alimenty i renty o charakterze alimentacyjnym zasądzone tytułem odszkodowania - do wysokości przeciętnego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa

Kancelaria FKA Furtek Komosa Aleksandrowicz doradzała na rzecz mBanku SA przy sprzedaży portfela wierzytelności nieregularnych banku (i powiązanych z nimi wierzytelności rządowej instytucji finansowej) wobec klientów bankowości korporacyjnej o wartości nominalnej przekraczającej 125 mln złotych. Nabywcą tego portfela został sekurytyzacyjny fundusz inwestycyjny zamknięty z jednej z wiodących grup na rynku zarządzania wierzytelnościami. Doradztwo FKA na rzecz Banku obejmowało wszystkie etapy procesu zainicjowanego w III kwartale 2016, począwszy od przygotowania koncepcji prawnej i harmonogramu transakcji, korespondencji do potencjalnych oferentów, regulaminu sprzedaży wierzytelności i dokumentacji transakcji, przez asystowanie komisji przy rozpatrywaniu ofert poszczególnych etapów i wyborze nabywcy, oraz negocjowanie z wybranym nabywcą i finalizację w grudniu 2016 r. umowy sprzedaży wierzytelności. Nad transakcją dla Banku pracował zespół Instytucji i Restrukturyzacji Finansowych FKA pod kierunkiem wspólnika adw. Leszka Rydzewskiego wspieranego przez adw. Bartłomieja Bronisza (senior associate) i szefa Departamentu Podatkowego Mariusza Aleksandrowicza.

Weksel - metoda zabezpieczenia wierzytelności. Pierwszym z omówionych zabezpieczeń jest WEKSEL, który jest jednym z popularniejszych i najtańszych sposobów zabezpieczeń. Nie musi być on poświadczany notarialnie, jak też przygotowywany na żadnych specjalnych drukach. W obrocie zazwyczaj występują weksle własne in blanco lub weksle

Artykuły: Podatki dochodowe PIT i CIT - zagadnienia ogólne Z uzasadnienia: Sporne wierzytelności odsetkowe nie zostały zarachowane do przychodu, w związku z czym ich wartość pokryta ceną ze sprzedaży (podobnie jak strata z ich sprzedaży) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. Teza Ustawodawca w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2011 r., nr 74, poz. 397 ze zm.) zapewnił podatnikowi uprawnienie do rozliczania w kosztach podatkowych straty wynikającej z odpłatnego zbycia wierzytelności, w przypadku uprzedniego zarachowania tej wierzytelności do przychodów należnych. Przyjęcie takiego rozwiązania legislacyjnego miało na celu realizację jednej z podstawowych zasad konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych, jaką jest zapewnienie równowagi przychodów i kosztów ich uzyskania. Za wadliwą uznać należy interpretację wymienianego przepisu, która regułę tę niweczy. Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów (obecnie: Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1045/14 w sprawie ze skargi [...] Bank P. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę, 2) zasądza od [...] Bank P. z siedzibą w W. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Uzasadnienie Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1045/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi [...] Bank P. (dalej zamiennie: "Bank", "Spółka", "Skarżąca") uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. Z opisu przyszłego wynika, że Bank w ramach prowadzonej działalności, zawiera umowy dotyczące sprzedaży na rzecz zewnętrznych podmiotów gospodarczych pakietu wierzytelności powstałych w wyniku prowadzenia działalności bankowej. Elementami pakietu są m. in. wierzytelności wynikające z zawartych z klientami banku umów kredytowych, na pokrycie których utworzone zostały odpisy z tytułu trwalej utraty wartości zarówno w ciężar kosztów podatkowych, jak i nie stanowiące takiego kosztu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26 i art. 16 ust. 2a w związku z art. 38b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. – o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2011r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: " W skład zbywanych praw majątkowych wchodzą m. in.: kapitał kredytu (pożyczki), naliczone odsetki, naliczone odsetki skapitalizowane. Sprzedaż wierzytelności bankowych następuje najczęściej w drodze umowy, w której ustalone wynagrodzenie płacone przez podmiot gospodarczy nabywający od Banku wierzytelność jest niższe niż wartość nominalna sprzedawanych wierzytelności. Sprzedaż wierzytelności własnej przez Bank stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt do którego zastosowanie ma art. 14 ust. 1 zgodnie z którym przychodem z odplatanego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 w dacie sprzedaży wierzytelności Bank rozpoznaje przychód do opodatkowania z tytułu otrzymanych, uprzednio naliczonych lecz nieskapitalizowanych odsetek od wierzytelności. Bank jednocześnie nie wykazuje kosztów uzyskania tego przychodu. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt. 1 w dacie sprzedaży wierzytelności Bank rozpoznaje zwolnienie z opodatkowania przychodów z tytułu otrzymanego wpływu na kapitał kredytowy oraz analogicznie jak w przypadku odsetek, nie wykazuje kosztów uzyskania przychodów. Za koszt uzyskania przychodu Bank uznaje natomiast część wartości sprzedawanych wierzytelności, obejmującą kwoty główne kredytów, z uwzględnieniem art. 15 ust. 1h pkt 2 przy sprzedaży kredytów (pożyczek) do funduszu sekurytyzacyjnego. Zrealizowana przez Bank strata na sprzedaży wierzytelności stosownie i na zasadach art. 16 ust. 1 pkt 39 zostaje uznana za koszt nie stanowiący kosztu podatkowego, z wyjątkiem powyżej opisanego przypadku sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego, z zastosowaniem ww. przepisu art. 15 ust 1h pkt 2 Bank powziął wątpliwość czy sprzedawane wierzytelności w części dotyczącej kapitału kredytu oraz nieskapitalizowanych odsetek, które nie zostały zaliczone uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 w związku z normą art. 12 ust. 4 pkt 2 nie powinny być kwalifikowane w ciężar kosztów uzyskania przychodów do wysokości pokrywanej ceną ze sprzedaży, na podstawie brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 (nie jest kosztem strata na sprzedaży). A także, czy podobna zasada nie powinna mieć zastosowania w przypadku kapitału kredytu. W związku z tak przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Spółka zapytała, czy sprzedawane wierzytelności dotyczące kapitału kredytu oraz nieskapitalizowanych odsetek od kredytu, w części pokrytej wpływami ze sprzedaży nie powinny być kwalifikowane z uwzględnieniem normy art. 16 ust. 1 pkt 39 w ciężar kosztów uzyskania przychodów z tytułuj sprzedaży, o której mowa w art. 12 ust. 3 (opodatkowanie zgodnie z art. 12 ust. 3a Bank, powołując się na art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 wskazał, że wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodów, jak również brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1 przy spełnieniu przesłanek określonych w alt. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy. W ocenie Banku, dokonując wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 należy stwierdzić, iż zakres regulacji podatkowej tego przepisu wykracza poza unormowanie kwestii straty z odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej do przychodu należnego bowiem dotyka odpłatnego zbycia wszelkich wierzytelności. Przepis ten nie określa tego, co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, lecz tylko to co kosztu tego nie stanowi. Kosztu podatkowego nie stanowi strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Ponieważ chodzi tu o stratę powstałą w następstwie uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności uzasadnione jest stwierdzenie, że "strata, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 odpowiada wartości, która w związku z odpłatnym zbyciem wierzytelności obciąży wynik finansowy (i podatkowy) podatnika. Przyjmując podatkową zasadę, iż stratą jest różnicą (ujemną) pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami, należy uznać, iż koszt osiągniętego przychodu (w analizowanym przypadku) osiąga wartość co najwyżej przychodu, bowiem gdy go przewyższa, w tej przekraczającej części nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Oznacza to, że z uwzględnieniem przepisów art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 kosztami uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia innej wierzytelności, aniżeli zaliczona uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 są wyłącznie koszty do wysokości stanowiącej równowartość wierzytelności pokrytej wpływem ze sprzedaży (nie stanowiących straty). Zdaniem Banku, dokonując wykładni wskazanych powyżej przepisów nie można pomijać różnic znaczeniowych pomiędzy "wierzytelnością" a "przychodem należnym". Zbywana wierzytelność kredytowa obejmuje bowiem, oprócz przychodu należnego (np. opłaty i prowizje, odsetki skapitalizowane itp.) również kapitał kredytu i odsetki nieskapitalizowane. W ocenie Banku wykładnia językowa, systemowa jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest co do zasady kwota odpowiadająca wartości należności z tytułu odsetek nieskapitalizowanych, o tę bowiem kwotę Bank zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów uszczupli swój majątek. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 29 listopada 2013 r. stanowisko Banku w części dotyczącej kapitału kredytu (pożyczki) uznał za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej nieskapitalizowanych odsetek uznał za nieprawidłowe. W uzasadnieniu Minister Finansów powołał się na art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 39, art. 12 ust. 3 i wskazał, że Bank nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku sprzedaży wierzytelności kredytowej (różnicy między nominalną wartością wierzytelności a ceną jej sprzedaży), co wprost wynika z ustawowego ograniczenia w tym zakresie, zawartego w art. 16 pkt 39 Minister Finansów zgodził się z Bankiem, że norma art. 16 pkt 39 wskazuje na to co w myśl ustawy nie może stanowić kosztu podatkowego w przypadku sprzedaży wierzytelności, nie przesądza natomiast o tym co takim kosztem może być. W tym zakresie należy bowiem zastosować generalną regułę zawartą w przytoczonym wyżej art. 15 z której wynika, że przyjęta na gruncie konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że do podatkowych kosztów podatnik może zaliczać jedynie wydatki poniesione. Zdaniem Ministra, w opisanej we wniosku sytuacji tylko w odniesieniu do sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej kapitału kredytu można mówić o poniesieniu wydatku w wartości nominalnej kredytu. Wskazał, że udzielenie pożyczki wiąże się z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy i ustalając koszt uzyskania przychodów związany ze sprzedażą wierzytelności z jej tytułu należy uznać nominalną (i jeszcze niespłaconą) wartość udzielonej pożyczki za koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów - z zastrzeżeniem wynikającym z art. 16 pkt 39 czyli tylko do wysokości przychodu uzyskanego ze sprzedaży. Minister nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem Banku, zgodnie z którym kosztem podatkowym będzie kwota odpowiadająca wartości należności z tytułu odsetek nieskapitalizowanych. Jako nieprawidłowe uznał stanowisko Skarżącego, który przez "poniesienie wydatku" rozumie zmniejszenie wartości posiadanych aktywów poprzez przeniesienie na inny podmiot praw w postaci opisanych we wniosku wierzytelności. Nieprawidłowość tej argumentacji wynika przede wszystkim z tego, że omawiane transakcje sprzedaży wierzytelności - w części dotyczącej nieskapitalizowanych odsetek - nie wiążą się z faktycznym uszczupleniem majątku Banku, ani też z poniesieniem przez niego określonych wydatków. Minister Finansów zauważył, że w momencie powstania wierzytelności odsetkowych Bank nie poniósł żadnego kosztu ani w sensie podatkowym, ani w sensie ekonomicznym (bilansowym), a do momentu ich sprzedaży nie wystąpi jedynie faktyczna zapłata tych zobowiązań ze strony dłużnika Banku. Przedmiotowe wierzytelności powstały w wyniku skorzystania przez Bank z uprawnień zawartych w umowach z pożyczkobiorcami. Naliczone odsetki wynikają z przyjętych na siebie obowiązków pożyczkobiorców. Bank nie wskazał jednak wydatków, których poniesienie wiąże się z wykreowaniem przedmiotowych odsetek. Nie został również wskazany żaden wydatek poniesiony w momencie ich sprzedaży. Wartość nieskapitalizowanych odsetek za taki wydatek nie może być uznana. Zdaniem Ministra stosując argumentację Banku, podatnik w każdej sytuacji powinien rozpoznać koszt równy wartości sprzedawanego składnika majątku, która to wartość ustalana byłaby na dzień sprzedaży w wysokości jej wartości rynkowej, bowiem o taką wartość ekonomicznie uszczupliłby się majątek podatnika. Kosztem nie byłby więc poniesiony wydatek, ale każdorazowo aktualna wartość aktywa, którego podatnik wyzbywa si...

fQiqZj. 358 438 169 144 360 486 281 415 356

sprzedaż wierzytelności przez bank do funduszu sekurytyzacyjnego